Terwijl ik dit schrijf kom ik steeds dichter bij 30 en ik heb een paar dingen aan mezelf beloofd. 1: Dit wordt mijn jaar. 2: Ik ga nu écht beginnen met leven en alles doen wat ik altijd al wilde doen. Ik laat me niet langer tegenhouden door -ooit-door-de-maatschappij-ontworpen-door-mijzelf-in-stand-gehouden beperkingen. We leggen onszelf onnodige restricties op en zitten in de weg van ons eigen geluk. Grote kans dat je waarschijnlijk niet eens door hoe diepgeworteld die restricties zijn, in relatie tot je dagelijkse leven. Ik heb het geluk dat ik me altijd bewust van geweest van die onnodige restricties. Vroeger was dat meer een soort vloek, omdat ik de eerste 30 jaren van mijn leven het gevoel had dat ik moest vechten voor mijn bestaansrecht.
In de ogen van sommigen was ik niet meer dan een onhandelbaar kind die niet wilde luisteren en alleen maar deed waar ze zelf zin in had. Zo werd ik overigens echt genoemd; onhandelbaar. Door onder andere mijn vader, leraren op school, mensen van instanties en nog meer mensen die het leven zelf niet begrijpen. Dat zij degenen waren die het niet begrepen, dat wist ik toen al. Maar probeer daar als kind maar iets tegenin te brengen. Als ze mij wilden straffen, dan gebeurde dat. Tenzij ik ervan wegrende, letterlijk. Dit deed ik regelmatig. Maar uiteindelijk ontkwam ik niet aan de straf, de oordelen en de afkeuring. Voor de duidelijkheid: Ik was niet het soort ‘onhandelbare’ kind dat dingen in de fik zette of zo. Nee, ik heb het over zingen, grapjes maken terwijl ik zogenaamd serieus moest zijn, het niet opeten van wat ik niet lekker vond, ‘s avonds laat naar buiten gaan om op de schommel te zitten omdat ik daar zin in had, het niet maken van huiswerk omdat ik daar het nut niet van in zag, haar afknippen van Barbie’s omdat ik vond dat ze wel een make-over konden gebruiken, de hele nacht opblijven om naar cassettebandjes te luisteren, een random stoel verven omdat het wel wat kleur kon gebruiken, and so on. Ik wist eigenlijk nooit zo goed wat ik nou echt verkeerd deed. En dat zie ik nog steeds niet.
Leven in vrijheid is een trigger
Wat ik nu wel zie, is waarom -letterlijk- mijn bestaan als kind zo’n trigger is geweest voor anderen. En dat is het voor sommigen nog steeds. Ik deed altijd al wat ik wilde en dat is confronterend wanneer je zelf nog in een dwangbuis-mentaliteit zit. Die vrijgevochtenheid en dat ultieme gevoel van vrijheid, dat is eigenlijk het allermooiste wat er is. Om een of andere reden heeft de generatie van mijn ouders daar ontzettend veel moeite mee. Zij zijn opgevoed door een generatie die de Tweede Wereldoorlog nog heeft meegemaakt. Hun vrijheid werd ze afgepakt en velen hebben er moeite mee gehad om dit weer terug te winnen. Dit trauma hebben ze doorgegeven aan hun kinderen, onze ouders. Een intergenerationeel trauma.
De meeste van onze ouders zijn super streng opgevoed. Sommigen hebben de cirkel willen doorbreken en sommigen is dat minder goed gelukt. Dit zijn de gefrustreerde ouders die worden getriggerd door de vrijheid van hun kinderen. Daarin herken ik ook de volwassenen uit de tijd waarin ik ben opgegroeid. Inmiddels zijn dat senioren of pensionado’s of whatever. Ze hebben de samenleving in een waanzinnig tempo zien ontwikkelen en de hele ‘woke’ cultuur zien ontstaan. Best frustrerend, kan ik me voorstellen. Vooral wanneer ze zichzelf gedurende hun hele leven hebben beperkt tot regels, geboden en een angstcultuur. Het moet niet makkelijk zijn geweest. Maar bij ons is er een shift ontstaan. En het feit dat ik deel mag uitmaken van het woke millenial new-age-hippie tijdperk vind ik fucking episch.
Vroeger zag ik het als een vloek, maar nu is het mijn zegen. Bij elke handeling of gedachte in mijn dagelijkse leven denk ik na over de motivatie die erachter zit. Vaak gaat dit automatisch en hoef ik enkel mijn gevoel te volgen. Maar soms helpt het mij om te bedenken: Is dit iets wat ik zelf wil? Of probeer ik aan een bepaalde verwachting te voldoen? Met het beantwoorden van die vraag is meteen mijn beslissing gemaakt. If it doesn’t fulfill my purpose, it’s not for me. Ik verbaas me erover hoe vaak er met verbazing op mijn levenskeuzes wordt gereageerd. Waar anderen zich laten tegenhouden door angst, praktische (totaal niet relevante) zaken of conditionering zie ik -inmiddels- het leven als een soort speelveld waarin ik alles zelf kan vormgeven. (I know, so triggering right?)
Zoals ik eerder al zei; Dat zij degenen zijn die het niet begrijpen, dat wist ik toen al. Toch heb ik me vaak laten opslokken en meesleuren door deze wereld van regels, beperkingen en verwachtingen. Het negeren van mijn innerlijke gids is me meer dan eens duur komen te staan. Ik geloof er niet in dat het universum me afstraft (ook al leek het daar echt wel eens op) maar het doet wel behoorlijk haar best om mij zo snel mogelijk weer terug op het juiste pad te krijgen. Laat ik het zo zeggen. Ik ben hier, in dit lichaam, in dit leven, met deze ziel, gekomen voor een reden. Ik ben hier om mezelf en anderen letterlijk lichter te maken. Om te laten zien dat je je eigen licht kunt branden en daarmee jezelf door elke vorm van duisternis kan leiden.
True honesty can be provoking to those who live inauthentic.
– Oelinda
To live unapologetically may be confronting.
When you choose to honor and celebrate your freedom, it triggers those who are stuck behind barriers they maintain themselves.
When you love and care deeply without conditions, it scares the ones who are not ready to receive and experience that kind of love.
Living life the way I do, it causes friction. It always has. It has been that way since I was a little kid. Even the teachers went after me. I have found my peace with all of that. Now I know: Not everyone is for me and I am not for everyone. But I will continue on living this way, because I know in my heart what is right.
I am so grateful for all the pure souls I have met as well along the way. Let’s continue speaking and living our truth. It’s the only way 🤍