Het Bachelor avontuur zat erop. Het was ook wel mooi geweest. Ik kwam stralend binnen, mijn lichtje werd heel eventjes gedoofd en ik heb ‘m zelf weer aangedraaid. Een paar dagen voor mijn vertrek was voor mijn gevoel mijn reis al voltooid. Ik heb het volledige scala aan emoties doorleefd tijdens dit avontuur en ik heb al mijn emoties en gedachtes de ruimte gegeven. Ik ben er niet (volledig) voor weggelopen. Dit was mijn grootste overwinning.
Dankbaar voor alle ontmoetingen, ook de mensen die je niet ziet; de productie en crew. Als kijker zie je ze niet, maar zij zijn net zo goed onderdeel van onze ervaring als alle vrouwen en de bachelors. Het meest trots ben ik op de rol die ik mocht vervullen in de villa. In het begin dacht ik dat ik een outsider zou zijn, maar ik voelde me al gauw degene waar iedereen zich een beetje aan kon optrekken. Ik kreeg van een aantal villabewoners terug dat ze van tevoren niet hadden gedacht dat ze me zo leuk zouden gaan vinden. Waar het nou precies aan ligt zal ik nooit ontcijferen, maar ik ben blij dat ik anderen eraan kan herinneren dat er vaak veel meer schuilgaat achter de oppervlakte.
Mysterieus
Op het gebied van liefde mocht ik ook een openbaring krijgen. Het feit dat Paul meermaals benoemde dat hij geen hoogte van me kon krijgen klonk me bekend in de oren. Die heb ik vaker teruggekregen van mannen. Mijn eerste reactie daarop is om me daartegen te verzetten: Hoezo? Ik ben juist altijd super open. Ik krijg van mijn omgeving juist altijd terug dat het mooi en fijn is dat ik zo open ben. En zelfs met mensen die ik net heb ontmoet deel ik met gemak mijn lief en leed. Maar toch heb ik dat vaker gehoord op romantisch gebied. Moest ik mezelf dan toch maar eens achter de oren krabben? Het is misschien ook een beetje makkelijk om de mannen de schuld te blijven geven. Misschien ben ik naar mannen toe ook wel niet zo open als ik claim te zijn. Als jullie me een beetje kennen weten jullie waar dit vandaan komt en hier deel ik later of ergens anders graag meer over. Maar zo’n reality TV programma weet je patronen wel razendsnel naar de oppervlakte te halen. Het ‘pressure cooker effect’. Dat Paul het gevoel had dat hij eraan moest trekken bij mij frustreerde me. Maar hij had wel gelijk. Ik kon in deze omgeving mezelf niet volledig laten gaan op dat vlak en ik had mezelf er ook al bij neergelegd dat het niet zou gebeuren. Ik was als het ware al uitgecheckt. Anyway, iets om voor mezelf mee aan de slag te gaan.
Sisterhood
In de villa ben ik na een paar dagen begonnen met mijn ‘Mindfoel Movement’ klasjes. Een combinatie van Yoga, mindfulness, Qi-gong, Pilates, dans en een beetje Oelie. De rust die ik zag in de ogen van de dames, de dankbaarheid, het enthousiasme om het de volgende ochtend weer te doen -Het gaf mij energie en de levenskracht om in de ochtend, nog voordat iedereen wakker was, op te staan en een klasje voor te bereiden. Ik voelde me als het mens wat ik altijd al heb willen zijn. Door deze ambitie van mij nu eindelijk in praktijk te brengen wist ik zeker: Dit is wat ik hoor te doen. Vrouwen in hun kracht zetten door in beweging te zijn en alles wat ik de afgelopen jaren heb geleerd door te geven.
Er waren twee momenten tijdens het avondeten waarbij we met zijn allen aan tafel zaten waarbij ik vol schoot. Ik keek om me heen en zag een groep prachtige vrouwen die ontzettend lief waren voor elkaar. Na een voor iedereen zware en vermoeiende dag zag ik hoe een aantal dames zout aan elkaar doorgaven op de meest liefdevolle en schattige manier die ik ooit had gezien. Vrouwen die elkaar een paar weken daarvoor nog nooit hadden gezien. We maakten elkaar krachtiger, mooier en sterker. Geëmotioneerd zei ik aan tafel: ‘Wat zijn vrouwen toch magische wezens.’ En dat zijn we. Dat gevoel van sisterhood en hoe we elkaar mooier en beter maken simpelweg door samen te komen, het zit onze natuur. Het gaat vanzelf en daar kan niets tegenop.
Dankbaarheid voert zoals gewoonlijk de boventoon
Jullie mochten als kijker ook een hoop van mij zien (nog lang niet alles btw) en wat ik veel terugkreeg was dat jullie een positief, authentiek en zelfverzekerde vrouw zagen. En grappig, natuurlijk. Jullie gunnen mij de liefde en dat vind ik werkelijk prachtig. Ik krijg weleens de vraag: ‘Vind je het belangrijk dan, wat andere mensen van je vinden?’ En om heel eerlijk te zijn vind ik het wel belangrijk wat anderen in mij zien. Niet in de zin dat ik het mij laat vormen, want ik weet allang wie ik ben. Maar tuurlijk wil ik dat alles waar ik zo hard voor heb gewerkt goed overkomt. Mijn licht is mijn levenswerk. En alleen door het te laten zien en over te brengen kan ik andere mensen inspireren. Het gaat niet om wat anderen in je zien, maar wat het in ze losmaakt. En daarvoor moeten ze je wel kunnen ‘zien’. Dus, ja. Om maar antwoord te geven op die vraag: Het is voor mij belangrijk hoe anderen mij zien.
Ik vond net ook een veer op de grond.
Er was nogal wat om te doen; de kraaienveer. Ik heb ‘m nog, trouwens. De afgelopen week heb ik denk ik al vijf veren op de grond gevonden, dus wat dat mag betekenen? Ik houd zo niets over om los te laten. Hoe dan ook, we hebben allemaal gezien dat er wat tranen vielen. En ik heb besloten om dat moment toch met jullie te delen door een video te plaatsen op TikTok, want wat er achter de schermen gebeurde was echt wel heel mooi. De dagen daarvoor heb ik een paar keer overwogen om naar huis te gaan. Jullie zien als kijker natuurlijk niet alles, maar er gebeurt veel en de emoties lopen soms hoog op. Ik dacht bij mezelf: Misschien ben ik hier klaar en is dit mijn teken om te gaan. Ik kwam weer even terecht in een oud patroon. En dat patroon is het kleine meisje dat niet aan de beurt komt en zich aan de kant gezet voelt. En dat gaat altijd op zoek naar signalen/tekenen om zich terug te trekken. Dat is niet zomaar ontstaan, dat komt omdat het vroeger ook echt zo was. Ik heb me als kind vaak niet gewenst gevoeld en dat gevoel van toen voel ik soms nog. Dus ook al lach ik heel veel en maak ik een hoop leuke grappen en ben ik ook echt een heel positief en vrolijk mens, dat is wel iets wat ik bij me draag. Dus ja, in zekere zin was het de gestolen date die me raakte, maar daar zit natuurlijk veel meer achter.
Wat mij waarschijnlijk het meest zal bijblijven is wat er gebeurde tijdens mijn vertrek. Er kwamen veel emoties los in de groep. Geluidsman Piet die mij op mijn schouders tikte en met tranen in zijn ogen afscheid van me nam: ‘Ik ga jou echt missen.’ Het werd me toen meer dan ooit duidelijk dat ik impact maak. Zelfs waar ik het misschien nog het minst had verwacht. Dus laten we dat nooit vergeten; Je luisterend oor, een glimlach, een stom grapje wanneer het eigenlijk veel te warm is om te lachen. Het doet ertoe, je maakt indruk. Dus wees je bewust van wat je zegt, hoe je reageert en hoe je over jezelf praat. Want heel misschien – als alles meezit- maak je wel iemands dag. En daar doe ik het voor. Met die realisatie heb ik mijn reis op Zanzibar afgesloten en dit heb ik meegenomen terug naar huis. Ik draag dit nu bij me en daarvoor ben ik het avontuur voor eeuwig dankbaar. Natuurlijk is dit maar een klein gedeelte van de openbaringen die ik daar heb opgedaan, maar dit is het even voor nu. De rest zul je omgetoverd terugzien in welke kunstvorm het zich maar mag ontluiken.
Volg me op Instagram om op de hoogte te blijven van alles wat ik doe.