Toen ik besloot om in therapie te gaan dacht ik in eerste instantie dat dat genoeg zou zijn om mezelf beter te maken. Ik focuste mij volledig op mijn therapie en hoe ik me verder in het dagelijks leven gedroeg liet ik maar eventjes links liggen. Ik was immers al in therapie, wat kon ik nog meer doen? Ik wist toen nog niet dat therapie maar een miezerig puzzelstukje is in een oneindig proces.
Ooit las ik de zin: ‘You can’t heal in the same environment that made you sick.’ Je kunt dat interpreteren zoals je wilt maar het zette mij in ieder geval aan het denken. Als eerst dacht ik aan ongezonde relaties waar ik in verwikkeld heb gezeten. Of het nou ging om familie, vriendschappen, liefde of werk; ik had er nogal wat. Als ik beter zou willen worden dan zou ik afstand moeten doen van deze relaties. Nou, prima. – klaar is Kees. Dat was voor mij geen probleem, ik was daar inmiddels zelfs best goed in geworden. Maar toen ik vaker ging nadenken over die uitspraak keerde ik uiteindelijk naar binnen. ‘You can’t heal in the same environment that made you sick.’ – Was ik inmiddels niet zelf die ‘environment’ geworden?
Ik wist niet wat een gezonde relatie was
Ik kende op dat moment eigenlijk geen andere omgeving dan die waar ik in zat; eentje die me ziek maakte. Een gezonde relatie, wat is dat eigenlijk? Een leven waarin alles niét finaal mis gaat als in een of andere slechte drama soap? Ken ik niet. Vroeger wist ik eigenlijk helemaal niet hoe alles “hoorde” te zijn of wat nou zogezegd gezond was. Gelukkig is daar inmiddels verandering in gekomen en heb ik mogen ervaren wat dan wel gezond is. Want ondanks mijn bovengemiddelde intelligentie en rationeel denkvermogen was het alsnog mijn eigen referentiekader dat mijn grenzen bepaalde. Ik heb tegenwoordig zeker een handvol vrienden waar ik op kan bouwen. Waar nooit drama is, maar enkel liefde en ruimte voor elkaar. Zoals het hoort, weet ik nu. Ik heb zelfs liefdesrelaties mogen ervaren waar je niet in strijd bent met elkaar over wie de meeste controle heeft, maar juist samen wilt bouwen aan een mooiere en sterkere versie van jezelf. Er komt dus steeds meer een balans. Maar iets wat nog niet helemaal in balans is, ben ikzelf. Want als je alles om je heen hebt afgebroken en opnieuw hebt opgebouwd, moet je dan nog wel doorgaan op de manier waarop je het daarvoor deed? Je doet het al je hele leven zo, dus het is comfortabel. Maar staat het nog wel in lijn met hoe je je nieuwe omgeving hebt ingericht?
Wie ben ik dan echt?
Kon ik wel op dezelfde voet doorgaan als het mij in het verleden zoveel ellende heeft opgeleverd? Therapie zou in mijn geval nooit genoeg zijn geweest. Ik ging in therapie om beter leren om te gaan met mijn trauma, angst en verdriet. Maar alles wat ik op dat moment deed; hoe ik mijn mijn dagen indeelde, hoe ik keek naar liefde en relaties, hoe ik voor mezelf zorgde, en zo verder. Het was allemaal een direct gevolg van mijn verleden. Mijn verleden voelt als een vorig leven, alsof ik het niet allemaal zelf heb meegemaakt. Het is zo niet in lijn met hoe ik me diep van binnen voel en waarvan ik nu zeker ben dat dat is wie ik ben. You can’t heal in the same environment that made you sick. – Voor mij betekende dit dat als ik zou willen helen, ik eerst zou moeten ontdekken wie ik werkelijk ben. Damn girl, that stuff is deep.
Je ontvangt wat je nodig hebt
Dus als al je gedragspatronen, communicatiestijl en je hele dagelijkse routine een gevolg zijn van conditionering, wat blijft er dan eigenlijk over? Basically betekent dit dat je jezelf opnieuw moet uitvinden. En dat vraagt om oefening, heel veel oefening. En discipline. In mijn geval blijft het universum me geven wat ik nodig heb. Niet compleet vanuit zichzelf, uiteraard. Hier heb ik indirect om gevraagd. Zo wilde ik onvoorwaardelijke liefde ervaren. Het universum gaf me toen een tal van toxische relaties die gedoemd waren om te mislukken. Thanks again, universe. Maar oh, wat heb ik hier veel van geleerd.
In al deze relaties werd ik steeds weer uitgedaagd om een stukje dichter tot mijn ware ik te komen. Net zolang tot ik zelf tevreden was met wat ik daar aantrof. Zo veranderde mijn verlatingsangst in hyper-onafhankelijkheid. Van iemand die compleet miserabel was wanneer haar vriendje de deur uitging, ging ik naar een could-not-care-less mentaliteit. Het interesseerde me werkelijk niet wat hij deed. Ik deed mijn ding, hij deed zijn ding en dat was prima. En zo zocht ik met meerdere dingen volledig de andere kant van het spectrum op.
Van twee uitersten naar een gezonde balans
Natuurlijk kwam ik er al gauw achter dat dit geen gezonde balans is en al zeker niet de manier waarop ik liefde wilde ervaren. Nog steeds bungel ik af en toe een beetje tussen de twee uitersten, maar ik kan steeds meer de gulden middenweg vinden en ik kan op zijn minst eerlijk zeggen wat mijn hart echt wil, zonder dat ik me daarvoor schaam. Ik ben opgegroeid met de geconditioneerde gedachte dat het slecht is om afhankelijk te zijn van anderen. Dit was het resultaat van emotionele verwaarlozing, dat begon in mijn jeugd. Ik mocht dus niet afhankelijk zijn van anderen. Uiteindelijk zou het je alleen maar pijn en teleurstelling opleveren. – Als je met die gedachte in een relatie stapt -welke relatie dan ook- dan gaat het je niet veel opleveren. Dat is één ding dat zeker is.
Ontdek jezelf opnieuw
Dus, wat betekent dit alles nu voor mij? Het betekent in ieder geval dat ik nog lang niet klaar ben met helen. If ever. Ik ben nog steeds op zoek naar de manieren die voor mij het beste werken. En soms begin je ergens aan en moet je later concluderen dat het toch niet voor je heeft gewerkt, dat kan ook. Je kan precies doen wat je psycholoog zegt of het exacte advies volgen van iemand tegen wie je opkijkt, maar dat betekent niet dat het voor jou gaat helpen. Ga zelf op zoek. Ga op zoek naar wat jou beter maakt. Ga niet alleen maar in je hoofd zitten, maar gebruik je lichaam. Loop naar buiten, kijk goed om je heen en ontdek waar je blij van wordt. Grote kans dat het antwoord zich vanzelf onthult!
Het betekent ook dat alles in principe weer helemaal open ligt. En dat is prachtig. Ik kan doen met mijn leven wat ik wil. Ik bepaal zelf wat belangrijk voor me is. Hetzelfde geldt voor jou. Neem bijvoorbeeld het feit dat ik graag uitslaap. Voorheen koppelde ik dat aan luiheid of depressie. Toen heb ik mezelf een tijdje proberen te overtuigen dat ik een ochtendmens was en voelde ik me elke ochtend schuldig als ik dan toch weer lekker een paar uurtjes had gesnoozed. Nu denk ik: Weet je wat? Ik vind uitslapen gewoon heerlijk. En overduidelijk heeft mijn lichaam het nodig. Vroeg in de ochtend ben ik niet te genieten, werkt mijn brein nog niet en heb ik eerst 2 koppen koffie nodig om mijn opstartproblemen te verhelpen. Als ik nou iets later opsta, heb ik een heerlijk humeur en kan ik nog net zo goed genieten van mijn dag als elk ander. Ik begin niet later, ik begin precies op tijd.
Wat blijft er dan over?
Als je dan al die conditionering weglaat en het verleden niet mee laat tellen, wie blijft er dan over? Dat is wat ik de komende tijd wil ontdekken. En daar word ik eerlijk gezegd best enthousiast van. Waar voel ik me prettig bij, waar word ik blij van? Maar ook; Waar voel ik me minder comfortabel bij? Waar heb ik -misschien wel- een hekel aan? Dit zijn eigenlijk fantastische vragen om jezelf te stellen en te ontdekken. Unapologetic.
Diep van binnen weet je het wel. Nu wordt het alleen tijd om jezelf niet langer te ontkennen. Geen schuldgevoel, geen schaamte, geen twijfel. Jij weet zelf waar je gelukkig en blij van wordt en daarvoor ben je hier. Voor je eigen geluk. Beloof me dat je dat niet vergeet.
Nog meer (zelf)liefde? Volg @Busyselfhealingbrb op Instagram 💜